Küçüktüm ben, güneşin upuzun saçları olduğuna inanırdım. En sevdiğim renk maviydi, en sevdiğim adam babam. Ben küçüktüm babam bana masallar anlatırdı..
Dünyanın tepesinde bir aile yaşar, o evin annesi ne zaman yorganlarını silkelese yorganın içinden dökülen pamuklar yeryüzüne kartanesi olarak iner derdi. Küçüktüm ben, inanırdım..
Babam beni hep gece güneşim diye severdi, gülüşümün gecesini aydınlattığını söylerdi. İnanırdım ben güneş olduğuma, çevremi de aydınlatayım diye kocaman kocaman gülümserdim. Sonra büyüdüm ben, istemesem de büyümek zorunda kaldım. Büyürken çok şey kaybettim. Bazen sevdiklerimi, bazen masumluğumu, bazen kendimi. Ben küçükken dünya daha masum bir yerdi bu yüzden sanırım hep küçük kalmak istedim. Ama büyüdüm, büyüdükçe her şey çirkinleşti, dünyanın aslında yaşanacak bir yer olmadığını anladım ve canımızın istediğinde bırakıp gidebileceğimiz bir yer olmadığını da.
Kadın olmak zordu bu dünyada büyüdükçe anladım. Kadınsan giydiğin kıyafete karışma hakkını kendilerinde görüyor, gülüşüne bile bir mazeret buluyorlar. Oysa ben babamdan kocaman gülmem gerektiğini öğrendim. Çok sevmem gerektiğini, dünyayı sevginin kurtaracağını.. Oysa bu dünya da kadının doğru düzgün bir yeri bile yok. Ben bu dünyayı sevmedim.
Bazı insanlar çöplüğe dönmüş kalplerinin, kanalizasyon çukuruna dönmüş beyinlerinin kirli düşüncelerini kadınlara ödetiyor. Üstelik bunu yapmak için öyle küçük, öyle sudan sebepleri var ki sebepleri duyduğun da, ''Bunun için mi yaa, bunun için mi?'' diye haykırası geliyor insanın..
27 Temmuz 2020, 21:48
Kadın Olmak 
(View-All)
Bu konuyu daha önce 0 kişi okudu. Liste Aşağıdadır
Normal
