Kalabalıklar İçinde "Yanlızlık"

Bir yazıda şöyle bi cümle okumuştum: "Çok gülen insanlar hayatlarında en büyük acıları yaşamış insanlardır".. Yani bu herkes için geçerli mi bilmem ama, çoğu insanda geçerli olduğunu düşünüyorum..
Çocukken istemediğin bi oyun oynanır o kadar çocuk içinde yanlız Kalırdın. Büyüdüğünde işler değişti..
İnsanlar sana ne olduğunu soruyor, anlattığında istediğin cevabı alamıyorsun..
Aslında sana yardım etmek için sormuyorlar, " sormuş olmak" için soruyorlar..
Dost nedir bir insan için? Anlatınca anlayan mı.. Yoksa kanıt sununca inanan mı..
Bence ikisi de değil.
Dost anlatmadan anlayan.. Çünkü anlatsan herkes anlar..
Dost kanıt beklemeden inanan..
Böyle bir dostu olan yanlız mıdır acaba tek merak ettiğim şey bu..
Yoksa insanın içindeki yanlızlık hiç bitmeyen umman mıdır?
Birde Yanlızlığın Tadı var..
Bu tada vardığında kalabalıkları sevmez oluyorsunya.. Onun tadı bahabiçilemez
Kimseye ihtiyacın kalmıyor, kimseden beklentin olmuyor.. Sade oluyorsun, öz oluyorsun, Yalınlaşıyorsun.. Sıyrılıyorsun tüm yüklerinden..
Sadece ben varım diyorsun. Ben bana Yeterim..
Ne yangınlar kopsa da içinde, kendin Hallediyorsun
İşte orda Başlıyor senin Hikayen..