Babasından Arta Kalan

Babasından sevgi görmeyen çocuklar için cennette özel bir köşe olmalı. Kapanmayan yaraları oluyor o çocukların. Ağaçların yaşları kesitlerindeki yıllık halkalarla belli olurmuş ya, insanın yaşı da gönlündeki yara izlerinden belli olur. İyileşen yara yaş ekler ruha; sahibini olgunlaştırır, güzelleştirir. Açık yara ise kan kaybettirir, soldurur, buruklaştırır, can çekiştirir. Tohumdan çınara, kapanmayan birer yara oluyorlar bazı babalar çocuklarının ruhlarında.

Annesinin doyuramadığını kimse doyuramıyor diyorlar ama baba için böyle bir cümle yok. Babanın bıraktığı boşluğu, başka insanlarla doldurabileceğimiz düşüncesini yerleştiriyor zihnimize. Peki gerçekten öyle mi? 80’li yıllardan beri, hayatında baba figürünün eksikliği ile yaşayan çocukların psikolojik rahatsızlıklara yatkınlığı olduğu biliniyor. Bir süre önce okuduğum bir araştırmada, tek ebeveyn ile büyüyen kız çocuklarının 2,5, erkek çocuklarının ise, hem anne hem baba ile büyüyen çocuklara kıyasla, 3 kat daha fazla oranla ruh sağlığı sorunları ile hastaneye yatırıldığı yazıyordu. Aynı araştırmada, çocuklardaki intihar riski oranının ise 2 kat daha fazla olduğu paylaşılmıştı. Yani ne anne, babanın yerini, ne de baba, annenin yerini tam manası ile dolduramıyor. Çocukluğunda var olan ebeveyne istinaden, hep bir “elinden geleni yaptı” açıklaması ekleniyor çocukluk anılarının sonuna.

Acaba bir çocuğun hayatında olmanın, fiziken var olmaktan çok daha fazlası olduğunun idrak edilmesi için kaç jenerasyonun yeryüzünden geçmesi gerekli? Ben tohumumu saçtım, toprak ana ağacı nasılsa büyütür sorumsuzluğundan utanılması ve kurtulmak için, kaç çocuğun sevgisizce büyümesi gerekli? Böyle büyüdüğü için kaç yetişkinin, kendine değer vermeyen, onu atıl bırakan kişilerle ilişkilerini sürdürmeye devam etmesi gerekli? Sevgiye, güvene, kollanmaya, korunmaya olan ihtiyacını gidermek veya unutmak için baştan yanlış olduğu belli olan kaç tane ilişkiye başlanması gerekli?

Ben, elbette, kimseye ebeveynlik dersi verecek konumda değilim. Ve baba sevgisinden mahrumiyeti düşündüğümde canım çok acıyor. Bu çocukların yaptıkları ve yapacakları sıralı, seri hatalar gerçek ve anlaşılır olsa da hiç hak etmediği hatalar olduğu için, esaret izleri bırakıyor ruhumda. İnsanın kendi sebep olduğu hataları yapabilmesi bile ne büyük özgürlük oysa… Kendi sebep olduğunun sorumluluğu altında ezilmek, yıllık halka; babandan kalan açık yaranın sorumluluğu altında ezilmek, ezilmek.

D.T.