Kâinattaki konumu ve sahip olduğu donanımı itibariyle insan, istisna bir varlıktır.
O, en mükemmel şekilde yaratılmıştır.

“İncire, zeytine… Sîna dağına… Ve şu emin beldeye yemin ederim ki… Biz insanı en güzel biçimde yarattık.” (1)

***

İnsan, küçük bir kâinattır.

“O Allah ki; seni yarattı. Seni düzgün ve dengeli kıldı. Sana ölçülü bir biçim verdi.” (2)

***

Kâinat, büyük bir insandır.

“Biz emaneti, göklere, yere ve dağlara teklif ettik de onlar bunu yüklenmekten çekindiler, onun sorumluluğundan korktular.” (3)

“Eğer biz bu Kur’an’ı bir dağa indirseydik, muhakkak ki onu, Allah korkusundan baş eğerek parça parça olmuş görürdün.” (4)

***

Peki, insan ve kâinat arasındaki bu sırrı kimler görebilir?

“Göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün birbiri ardınca gelip gidişinde aklıselim sahipleri için gerçekten açık ibretler vardır.” (5)

“Bu inceliği ancak aklıselim sahipleri düşünüp anlar.” (6)

***

Aklıselim sahipleri ne yapar?

“Onlar, ayakta dururken, otururken, yanları üzerine yatarken… Her vakit Allah’ı anarlar.

Göklerin ve yerin yaratılışı hakkında derin derin düşünürler.” (7)

Ve şöyle derler:

“Rabbimiz! Sen bunu boşuna yaratmadın. Seni tesbih ederiz. Bizi cehennem azabından koru.” (8)

***

Ne güzel söyler Şeyh Galip.

“Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen.
Merdüm-i dîde-i ekvân olan âdemsin sen.”

Kendine saygıyla bak, âlemin özü sensin.
Sen kâinatın gözbebeği olan insansın.

***

Aynı hakikati Akif bir başka güzellikte şiirleştirir.

“Avalim sende pinhandır, cihanlar sende matvîdir.”

Âlemler sende gizlidir, cihanlar sende dürülmüştür.

***

İşte bu esrarın farkında olan insan, yeryüzünde Allah’ın halifesidir.

Allah, kendi adına kâinatta tasarrufta bulunma yetkisini sadece insana vermiştir.

Yetki, sorumluluk ister.

Sorumluluk ise ödül ya da cezayı netice verir.

***

Son söz…

“Ey insan! İhsanı bol Rabbine karşı seni aldatan nedir?” (9)

Dipnotlar:
Tin Suresi, 1-2-3-4. ayet
İnfitar Suresi, 7. Ayet
Ahzâb Suresi, 72. ayet
Haşr Suresi, 21. ayet
Âl-i İmran Suresi, 190. ayet
Âl-i İmran Suresi, 7. ayet
Âl-i İmran Suresi, 191. ayet
Âl-i İmran Suresi, 191. ayet
İnfitar Suresi, 6. ayet

Emeğinize sağlık..

Rica ederim. Ben teşekkür ederim.
Dün denk geldim bu yazıya , insana verilen değer şükür sebebimiz, paylaşmak istedim.

O Allah ki; seni yarattı. Seni düzgün ve dengeli kıldı. Sana ölçülü bir biçim verdi... İhtiyaca binaenlerde bugün )
Teşekkürler @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Şükretmek için vesileler aramamız lazım elbette.. şükür,sabır ve dirayetten çok varoluşumuzu anlama kapılarımızdandır..

Rica ederim sevgili @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]. Ben teşekkür ederim.
Her güne şükürle başlayıp bitirsek bile kafi değil.
İnsan ki bir hazine.

Bu soruyu sormak, sohbeti başlatmak için bu konu doğru olmayabilir yine de yazmak istedim... “âlemin özü sensin” kısmını okuyunca hümanizm aklıma geliyor. Alemin özüne insanı koymak, insancıllık, yani Hümanizm, bizi çok yormuyor mu? Bir noktada ayarı kaçırıp, insanı kutsal kılmıyor muyuz?

Herkesin görüşünü merak ediyorum aslında ama Sevgili @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] ve @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...], sizlerin ne düşündüğünüzü çok merak ediyorum. Asrevya, uzun zaman önce tanıştığımız platformda okumuştur belki ama hatırlar mi bilmem... Hümanist gözyaşım başlıklı bir yazı yazmıştım, o zamanlar bunun üzerinde düşünmeye başlamıştım ama sonra üzerine pek düşmedim. Belki görüşleriniz biraz daha düşünmemi sağlar

Sevgili @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...], öperim güzel yüreğinden.

Yazıyı anımsayamadım, ama senin halet-i ruhiyen ve insancıllığın ile merhamete dayalı sorumluluk hissin bende canlandı. Bu minvalde elbette hassas ve duyarlı ruhlar için ne büyük görev var, vicdanı ile seyreden kalplere.
Fakat özü canlı ruhun yükü ağır da olsa bu dünyanın iyiye olan inancını besleyen bir umut dinamiği de değil midir?
Var oluşunu sorgulayabilen zihinlere insan olmanın hissesince biçilen fedakarca bir payenin yolcusu olmak güzide bir anlam taşımaz mı?
Her sıkıntının bir sonu nasıl varsa her yük de bizi olgunlaştırmıyor mu?
En çok insanın verirken aldığını okumuştum bir yazıda. Ne alıyoruz?
Anlamlı bir yaşam ile kucaklanan bir hayatı.

Yoksa yol kolay ise herkes yürürdü, görebilse idi hikmeti diyecekti belki, zor olanın enfesti lezzeti.

Öncelikle güzel düşüncen için çok teşekkür ederim Şunu belirteyim ilk olarak @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] ben hümanizmi insan fıtratına aykırı bir düşünce olarak görüyorum. Çünkü her insanı, bütün insanlığı sevmek insanın harcı değil. Yapabilenler elbet vardır onlara da selamlar ve helaller olsun ) İnsana insanları sevdirmek için evvela insanı çok iyi tanımak lazım. Sonra da öncelikli olarak kendimizi sevmemiz lazım. Özellikle hümanistim ben diyenlerden dahi bunu başarabilen bence çok azdır. Hümanizm deyince benimde aklıma Mevlana geldi. Alemin özünü o da insan olarak görüyor. Sebebi de insanın eşrefi mahlukat olarak yaratılması. Bu yaratılış ile yaratılan insan vasıfsız olsa dahi değerlidir diyerek hümanizme kapı aralamış. Yine Koestler`in sözü de hoşuma gider "İnsan, bir matematik denkleminde sıfırdan sonsuza kadar bütün değerleri temsil eder”. Sen bir insana 3 değerini verirsin ben onu alır sonsuz kalıba sokarım. Değeri göreceli olarak deyişen insan yine hümanizme katkı sağlar ama sen tarafından ama ben ) Ammaaa gel gör ki bir Mevlana olmak, Mevlana gibi düşünüp hareket etmek zor. Hem fıtrata aykırı (bence) hem de dediğin gibi bu durum bazen yorar. Çünkü sabır denen haslet kişiden kişiye değişir. Sabrı da geçtim artık tahammül sınırlarımız daraldı. Alemin özü sensin deyip hoşgörülü olamıyoruz her daim. Biz hoşgörülü olup aynen @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] gibi olumlu ve güzel düşünerek hareket ederiz (kalbinize sağlık çok ama maalesef bazı insanlar bunu, bu hassasiyetimizi kullanmaya başlar. İnsan ne kadar eşrefi mahluk ise ne kadar alayı iliyyin mertebesinde ise yeri geldiğinde bir o kadar da en alçak mertebeye, esfeli safilin e inebiliyor. Olması gereken her şeyde olduğu gibi ölçüdür. Hatta bu yazıda da özellikle bu kısmı sevmiştim Diyor ya hani "O Allah ki; seni yarattı. Seni düzgün ve dengeli kıldı. Sana ölçülü bir biçim verdi..." Yaradılışımız dahi ölçü üzere bizim. O yüzden önyargılı davranmadan, nefrete bulaşmadan ama sevgiyi çokta abartmadan hareket etmeliyiz. Keşke ölçülü olabilsek lakin bunu savunan ben de ölçüyü fazlaca kaçırıyorum. Kalp bu sevdimi de sınırı olmuyor malum ) Keşke herkes herkesi beklentisiz, insan olduğu için sevebilse, bu sevgiler çıkar uğruna kullanılmasa, vefa hep baki, sevgiler hep saf kalsa,herkesin herkesi sevdiği, sevmeyi geçtim, saygı gösterdiği günlere erişebilsek. Keşke itina ile yaratılan her insanda Rabbe ulaşabilsek, seni böyle yaratan kim bilir nasıl güzeldir diyebilsek... Uzadı baya ama sözün özü ne ifrat ne tefrit, orta yoldan sapmamak gerekir

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] ve @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] teşekkür ederim

Hem bu kadar doğru ve güzel, hem bu kadar eğreti gelen başka bir -izm var mi bilemiyorum.
Dediğiniz gibi Mevlana olmadığımdan ve ayarı tutturup bu yolda yürümenin zorluğundan olsa gerek.
Asla hümanist olduğumu düşünmüyorum lakin, öyle olduğumu söylemişlerdi. Bunun üzerine de o zaman düşünmeye başlamıştım zaten. Şahsımca, sevmek kısmı en basiti. Umudu canlı tutan da sevgi. Bu kadar sevgi varken, bu kadar çok yanlışa düşüp, bu kadar alçakça yaşamayı tercih etmek ise çok yorucu. Sanırım kimimiz sevgi konusunda doğuştan şanslı, sevgiye ve gücüne inanmamız bu yüzden. Kimimiz ise her sıkıntının sonunda olgunlaşmak için gereken “büyüme ağrılarına” kızgın ve sevilmediğini düşünmesi bu yüzden.

Tekrar teşekkür ederim Hanımlar